Interwencja jest pewną akcją przygotowywaną przez osoby najbliższe osobie uzależnionej (członkowie rodziny, przyjaciele), a jej ukoronowaniem jest wspólna z uzależnionym sesja, na której są przedstawione fakty przemawiające za koniecznością leczenia. Sesja ta przygotowywana jest w tajemnicy przed uzależnionym, aby zapraszając go później na ową sesję nie odkrywać kart przed spotkaniem. Można powiedzieć, że jest to działanie z zaskoczenia. Takie działanie, chociaż wstępnie budzi w wielu osobach niechęć, związane jest z powszechnie znaną prawdą, iż uzależniony nie chce słuchać o faktach swojego uzależnienia, irytując się lub obracając wszystko w żart, kontratakując czy też po raz kolejny obiecując poprawę.

Interwencja jest działaniem z zewnątrz.
Interwencja jest pomaganiem osobie, która nie chce pomocy.
Interwencja jest działaniem wbrew temu, co uzależniony myśli i czego pragnie w kwestii swojego uzależnienia.

Interwencja kryzysowa nie jest:
Nie jest kolejną awanturą rodzinną na temat uzależnienia.
Nie jest sesją oskarżeń i pretensji wobec osoby uzależnionej.
Nie jest okazją do użalania się na swój los.
Nie jest dyskusją o tym, dlaczego np. alkoholik pije.
Nie jest konferencją na temat, czy np. picie alkoholika jest normalne czy chorobliwe.
Nie jest “podsumowaniem” uzależnionego w jego rolach społecznych.
Nie jest sesją terapeutyczno – leczniczą, ani też diagnozą uzależnienia.
Nie jest dyskusją nad tym, czym jest, a czym nie jest uzależnienie.
Nie jest publicznym upokarzaniem uzależnionego